Zasłyszawszy o kolejnej, poetyckiej niemal feeri przemyśleń Naszego Drogiego Pana JezuIT-a (Jezu, jakiż un biegły w meandrach publikatorów międzysieciowanych), powziąłem zamysł o poetyckiej interpretacji jego niewątpliwie inspirującej wypowiedzi
Wielkieś mi uczyniła pustki w duchu moim
Moja droga reguło, tym rygorem swoim
Pełno Cię a jakoby niczego nie było
Jedną krótką instrukcją tak wiele ubyło
Tyś za wszytki mówiła, wszytki nauczała
Wszytki w duszy schowki skrzętnie przetrząsała
Nie dopuściłaś nigdy duszy się lasować
Ani mojem myśleniem zbytnim głowy psować
To paszkwil to frywolę wszechmocnie pętając
I onym swym surowym sznytem zniewalając
Teraz wszystko umilkło, pusto w pomyślunku
Nie masz rady, nie dasz głupstwom mym ratunku
Z każdego kąta złości człowieka ujmują
Czemu moje bzdury jeszcze publikują
